Zamislite, deco, jedno veliko more,

i u tom moru jednu veliku lađu,

i na lađi okrugle prozore,

i na jednom prozoru – princezu Nađu.

Zamislite, sad, deco, to isto more,

i u tom moru istu veliku lađu,

i na lađi iste okrugle prozore,

i na drugom prozoru – razbojnika Kađu.

 

Zamislite onda: bura ide,

vetrova fijuk i talasi,

i jedan talas princezu skide

i poče mladi život da gasi.

 

Zamislite, deco, sto talasa,

većih sto puta od svake princeze,

može i ajkula svakoga časa

na modrom talasu da se doveze.

 

Strahom i bolom obuzet,

pojavi se otac princezin

i reče:

– Onaj biće mi zet,

ko spase mladi život njezin!

 

Zamislite, deco, puna lađa,

sve oficiri, prinčevi, admirali…

I svi ćute, svi drhte, samo Kađa

skoči – i more ga zali.

 

Kađa izvali strašnu psovku na račun vetra,

na adresu života, na ime mora,

izbeže smrti mišolovku

i spase princezu iz valova.

 

Zamislite sad: otac taj,

kralj sigurno, a car verovatno,

podiže Kađu u zagrljaj

i poljubi ga nonšalantno.

 

– Ovo je kćer moja, a žena vaša –

princeza mila Nađa!

– A ja sam, s dopuštenjem,

izvinite na smetnji, razbojnik Kađa!

Umiri se more, zataji vetar, stade lađa…

 

Puni straha, puni stida, prepuni jeze –

svi gledahu u pravcu princeze.

 

– Hrabri Kađa, reče bleda princeza,

ja sam vaša Nađa…

Izvinite, tata, na ovom svetu

svašta se događa!

 

Pisac: Dušan Radović

 

 

Pripremio: Vasilije Bujoševiću